11‒13 Απρίλιου 1821. Η πρώτη πολεμική επιτυχία των Ελλήνων στη θάλασσα.

Όμως, την ίδια στιγμή έμπαιναν στο λιμάνι και τα υπόλοιπα σπετσιώτικα πλοία και, με πρώτο τον ΠΕΡΙΚΛΗ του Ν. Ράπτη, επιτέθηκαν στο εχθρικό. Αφού ανταλλάξανε μερικές κανονιές, ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ το πλεύρισε και οι Σπετσιώτες ναυτικοί, με πρώτο τον Αναστάση Μπάτα, πήδησαν μέσα στο τουρκικό πολεμικό και άρχισε μάχη σώμα με σώμα με τα «ψιλά άρματα». Οι πρώτοι Σπετσιώτες ενισχύθηκαν με συμπατριώτες τους από τα άλλα πλοία και ύστερα από αγώνα μιας ώρας το κυρίευσαν, σκοτώνοντας ή αιχμαλωτίζοντας περί τους 100 από το πλήρωμα του βρικίου. Από τους Σπετσιώτες σκοτώθηκαν δύο ναύτες του ΠΕΡΙΚΛΗ  «οἵτινες ἔπεσαν ἐπὶ τοῦ ἐχθρικοῦ καταστρώματος θῦμα τῆς ἀνδρίας των» [Ναυτικά, τ. Α΄ , σ. 77].  Ατυχώς τα ονόματά τους δεν διασώθηκαν. Το βρίκι που κυριεύθηκε ήταν εξοπλισμένο με 23 κανόνια μπρούτζινα και με αρκετά πολεμοφόδια.

Στις 13 Απριλίου τα σπετσιώτικα πλοία μαζί με το κυριευμένο εχθρικό βρίκι κατευθύνθηκαν στην Κίμωλο για να επιτεθούν στην εχθρική φρεγάτα που ήταν εξοπλισμένη με 36 κανόνια και είχε πλήρωμα 150 άνδρες. Μόλις έφθασαν στην Κίμωλο ύψωσαν την σπετσιώτικη σημαία υπό τους κρότους των κανονιών τους. Οι Σπετσιώτες πλοίαρχοι ζήτησαν και ήλθε, επανδρωμένη με Έλληνες ναύτες, η βάρκα της φρεγάτας και ενημέρωσαν ότι έχουν αιχμαλώτους τον πλοίαρχο και τον χότζα του βρικίου. Οι αιχμάλωτοι έστειλαν γράμμα στον πλοίαρχο της φρεγάτας συμβουλεύοντάς τον να μαϊνάρει (κατεβάσει) τα πανιά και να παραδοθεί για να μην υποστεί την τύχη του πληρώματος του πλοίου τους στη Μήλο. Πράγματι στις 11 το πρωί η φρεγάτα «μαϊνάρισε την παντιέρα της», δηλαδή υπέστειλε τη σημαία της, και το πλήρωμα βγήκε στη στεριά με όλα του τα ρούχα και τα άρματα. Το πλοίο καταλήφθηκε από τους Σπετσιώτες.

Το πρωί της 14ης Απριλίου τα σπετσιώτικα πλοία με τα λάφυρά τους αναχώρησαν από την Κίμωλο και το απόγευμα έφθασαν στη Μονεμβασία. Η εμφάνιση των δύο πολεμικών πλοίων, κυριευμένων από τους επαναστάτες, προξένησε τον φόβο στους πολιορκημένους Τούρκους του επονομαζόμενου «Γιβραλτάρ της Ανατολής». Μαζί τους, εκτός των δύο πολεμικών πλοίων, είχαν και το βριγαντίνο  ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ με οθωμανική σημαία και με πλοίαρχο τον Λημνιό Νικόλα Χατζή Τριανταφύλλου, το οποίο είχαν βρει στο λιμάνι της Μήλου. Το τουρκικό φορτίο κατασχέθηκε, σύμφωνα με τη μαρτυρία του πλοιάρχου και του ναυλοσύμφωνου που επέδειξε, και στον ίδιο πληρώθηκε «διὰ ναῦλον τὸ ἕν τρίτον» [Το Ναυτικό στην Ιστορία των Ελλήνων, τ. Γ΄, σ. 439-440]. Στο συμβούλιο που έγινε αποφασίσθηκε να συνεχίσουν τον θαλάσσιο αποκλεισμό του φρουρίου μόνο τα πλοία του Γ. Πάνου, του Η. Θερμισιώτη και του Γ. Κλείσσα και τα υπόλοιπα να επιστρέψουν στο νησί, αφού αυτή ήταν και η εντολή που τους είχαν στείλει οι πρόκριτοι. Η μοίρα κατέπλευσε στις Σπέτσες στις 17 Απριλίου, φέρνοντας μαζί της  και τα δύο πολεμικά πλοία «τοῦ μεγάλου Σουλτάνου, φέροντα τῆς Ἡμισελήνου τὴν σημαίαν κατὰ τὴν πρῶραν …  συρομένην ἐπὶ τοῦ ὑγροῦ πεδίου, τὴν δὲ τοῦ Σταυροῦ … κυματίζουσαν ἐν τῷ αἰθέρι περιλαμπῶς, τῶν συνοδευόντων αὐτὰ Ἑλληνικῶν μακρόθεν διὰ πυροβολισμῶν ἀναγγελόντων πρὸς τοὺς κατοίκους τὸ χαρμόσυνον τοῦ κατορθώματος, ἐφ ᾧ καὶ ἐδόξασαν οὗτοι τὸν Κύριον τῶν Δυνάμεων ἐν πάσῃ κατανύξει» [Τὰ Σπετσιωτικά, τ. Γ΄, σ. 186].

Τα δύο πλοία «τὰ πρῶτα κατὰ θάλασσαν τρόπαια  τῶν Ἑλλήνων ναυμάχων» [Τὰ Σπετσιωτικά, τ. Γ΄, σ. 188],  αφού τους αφαιρέθηκαν τα κανόνια και τα πολεμοφόδια, παρέμειναν άχρηστα, αγκυροβολημένα στον μυχό του λιμανιού των Σπετσών, χωρίς να ληφθεί καμιά πρόνοια για να σωθεί έστω και μέρος του εξαρτισμού τους. Τα μεν έπιπλα «διηρπάγησαν ὑπὸ τοῦ ὄχλου» [Ναυτικά, τ. Α΄, σ. 79], τα δε πλοία αφέθηκαν να σαπίσουν και τελικά να βυθιστούν. Οι λόγοι του παροπλισμού τους ήταν ότι η επιχάλκωσή τους (το μπακίρωμα) ήταν παλαιά και έπρεπε να ανανεωθεί για να είναι ταχύπλοα, πράγμα στο οποίο έδιναν ιδιαίτερη σημασία οι ναυτικοί μας.  Αυτό δεν μπορούσε να γίνει, διότι δεν υπήρχε διαθέσιμο το κατάλληλο υλικό (φύλλα ή ελάσματα επιχάλκωσης) ούτε  οι κατάλληλες δεξαμενές γι’ αυτά τα βαριά σκάφη που δεν μπορούσαν να συντηρηθούν με απλή κατάκλιση σε καρνάγιο. Εξάλλου, κεντρική διοίκηση δεν υπήρχε για να αναλάβει το κόστος της συντήρησης και οι πρόκριτοι δεν μπορούσαν να διαθέσουν εξ ιδίων τα  χρήματα που ήταν αναγκαία. Σύμφωνα, όμως, με τον ιστορικό του νησιού Α. Ορλάνδο η εγκατάλειψη των πλοίων οφειλόταν κυρίως στο ότι αυτά έγιναν το «μῆλον τῆς ἔριδος» μεταξύ των πλοιάρχων, διότι όλοι ήθελαν να τα οικειοποιηθούν και έτσι «ἡ ἐμφύλιος διχόνοια (δηλαδή η  ενδοσπετσιωτική διαμάχη που είχε κατασιγάσει εν όψει της κήρυξης της Επανάστασης με τη διαμεσολάβηση της Φιλικής Εταιρείας), τῆς ὁποίας ἡ στάκτη ἦτον ἀκόμη θερμή, ἀφεύκτως ἀνεζωπυρεῖτο. Ὀπόση λοιπὸν ἤθελεν εἶσθαι ἡ ἐκ τῆς διχονοίας ταύτης προκυψομένη βλάβη εἰς τὴν Ἑλληνικὴν Ἐπανάστασιν;» [Ναυτικά, τ. Α΄, σ. 78]. Έτσι, κατά τον Ορλάνδο, οι πρόκριτοι προτίμησαν να αφήσουν τα δύο πλοία ανενεργά για το γενικότερο συμφέρον. Όσο για την τύχη των αιχμαλώτων, ο Ορλάνδος σημειώνει ότι «παρεδόθησαν τακτικῶς εἰς τὴν κοινότητα τῆς νήσου» [Ναυτικά, τ. Α΄, σ. 79], χωρίς να δίνει περισσότερες πληροφορίες.  Αντίθετα, ο ιστορικός Δ. Κόκκινος γράφει ότι πολλοί από τους αιχμαλώτους εσφάγησαν στην Μονεμβασία και όσοι γλύτωσαν εκεί είχαν την ίδια τύχη στις Σπέτσες [ Ἡ Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασις, τ. Α΄, σ. 222]. Η τελευταία αναφορά που έχουμε για τα πλοία αυτά είναι το έτος 1893. Τότε, ο Σπετσιώτης πρόεδρος της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος Ιωάννης Ν. Μπότασης δώρισε στο Μουσείο της «τεμάχιον τρόπιδος βρικίου τουρκικοῦ, τοῦ πρώτου κυριευθέντος ὑπὸ τῶν Σπετσιωτῶν ἐν Μήλῳ τῷ 1821, βυθισθέντος δ’ ἐν τῷ λιμένι τῶν Σπετσῶν»[Δελτίον τῆς Ἱστορικῆς καὶ Ἐθνολογικῆς Ἑταιρείας τῆς Ἑλλάδος, τόμος 4ος, σ. 731].