Γράφει ο Δημήτρης Καβουλάκος
Το Αιγαίο Ώρα Μηδέν. Το πρώτο αίμα είναι ένα περιπετειώδες καταιγιστικό μυθιστόρημα για όλους που φωτίζει έναν παράλληλο δυναμικό κόσμο αθέατο στην καθημερινότητα.
Ευχαριστώ το Ελληνικό Ινστιτούτο Ναυτικής Ιστορίας που μου εμπιστεύεται τον χώρο και τους αναγνώστες του και φυσικά ευχαριστώ την αιτία αυτής της βιβλιοπαρουσίασης τον συγγραφέα του Αιγαίο Ώρα Μηδέν, Μίλτο Αντωνιάδη, που μας έφερε κοντά με μια έκπληξη. Μία ευχάριστη έκπληξη από ένα νέο Έλληνα συγγραφέα ο οποίος μας έδωσε ένα μυθιστόρημα επίκαιρο, περιπετειώδες, δυναμικό, καταιγιστικό, απρόβλεπτο, ανθρώπινο, σύγχρονο.
Είναι σπάνιο ένας σύγχρονος, νέος στην ηλικία Έλληνας συγγραφέας να φωτίζει τους ανθρώπους των Ενόπλων Δυνάμεων από όλες τους τις πλευρές σε μία κατάσταση του σήμερα. Είναι πιο συνηθισμένη και πιο εμπορική η κωμική μας εκδοχή, καρικατούρες, παράλογοι, εξαμβλωματικοί, παρασιτικοί χαρακτήρες, χωρίς ουσία και υπόσταση, ακολουθώντας περιγραφές του τύπου της σειράς ταινιών ‘’Λούφα και Παραλλαγή’’ και άλλων ταινιών ή σειρών, όχι βέβαια ότι τέτοιοι χαρακτήρες δεν υπάρχουν στις Ε.Δ όπως άλλωστε υπάρχουν σε όλη την κοινωνία. Επίσης είναι σπάνιο να ασχολείται κανείς με το φρόνημα των ακριτικών πληθυσμών της Ελλάδας, στο μυθιστόρημα εκπροσωπούνται επάξια από τους κατοίκους της Μεγίστης, του Καστελόριζου δηλαδή, όπως επίσης σπάνιο είναι να ασχολείται κανείς και με την εσωτερική σύγκρουση των Τούρκων που αγαπούν την πατρίδα τους και θα ήθελαν να την δουν να προοδεύει, να ενσωματώνει αρχές του ανθρωπισμού και να αφήνει πίσω αρνητικά στερεότυπα του παρελθόντος.
Η αντιπαράθεση με την Τουρκία σε όλες τις πιθανές μορφές, βίαιη, ένοπλη ή και πολεμική, από τεταμένες σχέσεις, σε θερμό επεισόδιο ως τον γενικευμένο πόλεμο, είναι ένα ενδεχόμενο που επικρέμεται πάνω από τον Ελληνισμό ως Δαμόκλειος Σπάθη για πάνω από μισό αιώνα, στην μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο εποχή.
Ξεκινώντας από τα Σεπτεμβριανά το 1955 στην Κωνσταντινούπολη, οι τουρκικές διεκδικήσεις πάντοτε αυξάνονται, ανεξαρτήτως τουρκικής κυβερνήσεως και κόμματος στην εξουσία, όπως η εισβολή και κατοχή μέρους της Κύπρου, η αιτία πολέμου (casus belli) εάν η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα σε 12 ν.μ, οι γκρίζες ζώνες, η κρίση στα Ίμια και πρόσφατα, η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού ή προσφυγικού, η κρίση το καλοκαίρι του 2020 στην Ανατολική Μεσόγειο, η ρητορική περί δήθεν ελληνικής κατοχής τουρκικών νήσων, οι απειλές πολέμου αν δεν γίνει αποστρατιωτικοποίηση νησιών, ότι η «Ελλάδα πρέπει να μάθει την θέση της», ότι «οι Τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις θα έλθουν βράδυ όταν οι δυτικοί σύμμαχοι της Ελλάδας θα την αφήσουν μόνη της», οι πύραυλοι Typhoon που θα πλήξουν την Αθήνα και πολλά άλλα.
Φυσικά, θα σκεφθούν κάποιοι, ίσως όλα αυτά, μετά τους σεισμούς που έπληξαν την Τουρκία πριν από λίγο καιρό, την ελληνική ειλικρινή ανθρωπιστική στήριξη και τις διμερείς επαφές σε υψηλό επίπεδο που δείχνουν τον δρόμο προς την Χάγη, ανήκουν στο παρελθόν και το μυθιστόρημα του Μίλτου όσο καλό και να είναι πλέον παρουσιάζει ένα ενδεχόμενο που εάν όχι αδύνατο, τουλάχιστον έχει απομακρυνθεί χρονικά. Όμως κοιτώντας όχι πολύ πίσω, το 1998, μόλις δύο χρόνια μετά τα γεγονότα των Ίμια, πάλι είχαμε σεισμούς και πάλι ελπίζαμε ότι όλα αυτά θα μείνουν στο παρελθόν και εμείς απομακρύναμε το ενδεχόμενο από την σκέψη μας και επιβραδύναμε, για να το πω κομψά, την προετοιμασία μας.
Η Τουρκία φυσικά, όπως είχε κάθε δικαίωμα να πράξει επένδυσε στην στρατιωτική βιομηχανία και στις δυνατότητές της και επανήλθε στην ρητορική της και τις κινήσεις της γιατί τις διεκδικήσεις της ουδέποτε τις απέσυρε. Μακάρι όπως γράφει και ο Μίλτος με το στόμα της γυναίκας Υπουργού Εξωτερικών, όλα αυτά να οφείλονταν στους άνδρες και στον εγωισμό τους, αλλά έχουμε δει και από τις γυναίκες πολιτικούς της Τουρκίας επιθετική ρητορική, κατηγορώντας τον Πρόεδρο Ερντογάν όχι για αυτά που διεκδικεί αλλά για τον τρόπο και την αποτελεσματικότητα που τα διεκδικεί. Η πραγματικότητα είναι ότι οι δικές μας κινήσεις και στρατηγική αφορούν στην ενδυνάμωση της Ελλάδας και όχι στο να βλάψουμε την Τουρκία και κατά την άποψή μου, ως τέτοιες, πρέπει να συνεχίσουν με μέθοδο, σύνεση, όραμα, αποφασιστικότητα, θάρρος και ψυχραιμία.
Στις Ένοπλες Δυνάμεις και σε όσους είναι επιφορτισμένοι με την Άμυνα αλλά και την Ασφάλεια της χώρας αυτά είναι γνωστά και αποτελούν μέρος της καθημερινότητας. Προσωπικά αποφοίτησα από την Σχολή Δοκίμων και μπήκα στον Στόλο μετά την κρίση του 1987 και αποστρατεύτηκα το 2021 στον απόηχο της κρίσης στην Ανατολική Μεσόγειο το καλοκαίρι του 2020, έχοντας βιώσει στην σταδιοδρομία μου κρίσεις, επεισόδια, υφέσεις και αλλαγές στις στρατηγικές μας σχέσεις. Ωστόσο, για το μεγαλύτερο μέρος του ευρύτερου πληθυσμού, όλα αυτά μπήκαν στην καθημερινότητα του όλο και πιο πολύ, την τελευταία δεκαετία.
Το Αιγαίο Ώρα Μηδέν, είναι ένα μυθιστόρημα που βασίζεται σε ένα ενδεχόμενο επεισόδιο, όχι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί πρέπει να πω, που κλιμακώνεται και εμπεριέχει στην επίλυσή του Κυβέρνηση, Ένοπλες Δυνάμεις και Σώματα Ασφαλείας της χώρας, Συμμάχους, Στρατηγικούς Συμμάχους και Εταίρους και κατοίκους ακριτικών περιοχών. Κατά την άποψή μου το συγκεκριμένο βιβλίο ξετυλίγει την κατάσταση με τρόπο καταιγιστικό, απροσδόκητο, δυναμικό, με τρόπο που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη και τον ταξιδεύει, αν μου επιτρέπεται η μεταφορά, μέσα από θάλασσες άγριες και σφοδρούς ανέμους, μέσα από στερεότυπα, ιδεοληψίες και νοοτροπίες που υπάρχουν σε μεγάλο βαθμό στην ελληνική κοινωνία σε όλο της το ύψος και εύρος και καραδοκούν ως ύφαλοι στην ζωή της χώρας, στην πορεία της για το μέλλον.
Η επιτυχής αντιμετώπιση μιας κρίσης ή μιας ένοπλης σύγκρουσης και η καλή της έκβαση, βασίζεται μεν, στην ψυχραιμία, το ήθος, τις ικανότητες, την εμπειρία και την ευθυκρισία της ηγεσίας, πολιτικής και στρατιωτικής, αλλά κυρίως στην κατάλληλη, έγκαιρη προετοιμασία και στην ικανότητα των Ενόπλων Δυνάμεων, το θάρρος, τον ενστερνισμό από τους ανθρώπους τους, των αξιών του ελληνισμού και την ψυχική δύναμη του προσωπικού και της κοινωνίας να μάχεται και αν απαιτηθεί να θυσιάζεται για το καλό της πατρίδας. Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν θα πολεμήσει για εσένα εάν εσύ ο ίδιος δεν πολεμάς για τον εαυτό σου ή και εάν εσύ ο ίδιος δεν πολεμάς για κανέναν άλλο.
Και αν το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, που περιγράφει μια κατάσταση που εξελίχθηκε και έφτασε στο τέλος της μέσα σε μια περίπου ημέρα, με τον παράγοντα χρόνο να αλλάζει συχνά στρατόπεδο, φαίνεται, βιώνεται, και είναι, μια εμπειρία έντονη και ακραία, δεν παύει να είναι ως ενδεχόμενο μόνο η κορυφή του παγόβουνου ή μια φλοίδα από το σύνολο των πιθανών καταστάσεων που οι Ε.Δ και η ελληνική κοινωνία θα κληθούν να αντιμετωπίσουν, σε αυτόν τον ευλογημένο αλλά απειλούμενο τόπο, απειλούμενο από εχθρούς, διεκδικητές, υπονομευτές και σφετεριστές.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η Ελλάδα στο πρόσωπο του Μίλτου Αντωνιάδη βρήκε τον Tom Clancy της, όχι ως μιμητή, αλλά ως συγγραφέα με δική του ιδιοσυγκρασία και ποιότητα γραφής, σε ένα συγκριτικά παραμελημμένο μέχρι τώρα είδος μυθιστορήματος στην χώρα μας. Για όσους δεν γνωρίζουν τον Tom Clancy, ήταν αυτός που έφερε σε επαφή πρώτα το αμερικανικό και κατόπιν το διεθνές κοινό με τον σύγχρονο τρόπο επιχειρήσεων ιδίως στην θάλασσα, ωστόσο τους προτείνω να διαβάσουν πρώτα τον δικό μας Μίλτο, που ελπίζω να συνεχίσει αυτόν τον δρόμο, και έχει πολλά ακόμα να πει, μια και δεν πλήττουμε σε αυτή την χώρα και έχουμε πολλές ιστορίες να πούμε έστω και χωρίς τα διαβαθμισμένα στοιχεία.
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να εκφράσω, για άλλη μια φορά, τις ευχαριστίες μου για την ευκαιρία να μοιραστώ τις απόψεις μου, τις ευχές μου το Αιγαίο Ώρα Μηδέν να είναι καλοτάξιδο όπως και του αξίζει, και την ανυπομονησία μου για το επόμενο μυθιστόρημα του Μίλτου.
